“The Portrait of Siamese Family” นิทรรศการว่าด้วยการพร่าเลือนชนชั้นในภาพถ่ายต่างยุคสมัย โดย ประพัทธ์ จิวะรังสรรค์ | “The Portrait of Siamese Family” A poignant exhibition on fading class distinctions across eras, through Prapat Jiwarangsan's evocative len

(English is below)

 

 

‘ภาพถ่าย’ คือสิ่งบันทึกภาพเหตุการณ์ชั่วขณะหนึ่ง เพื่อกักเก็บความทรงจำให้อยู่เกินกว่าชั่วขณะนั้น

 

จากแอนะล็อกมาถึงยุคดิจิทัล จากกล้องฟิล์มขนาดใหญ่โตเทอะทะสู่กล้องโทรศัพท์มือถือขนาดกะทัดรัด จากภาพสีขาวดำเป็นภาพสีสมจริง พัฒนาการของการถ่ายภาพเดินหน้าเปลี่ยนไปอยู่เสมอ

 

วันนี้คนเราสามารถถ่ายภาพเพื่อจุดประสงค์ต่างๆ นานา ภาพถ่ายเกิดขึ้นในทุกโอกาส ไม่จำกัดว่าจะต้องระคนไปด้วยสุขหรือทุกข์ ยินดีหรือผิดหวัง หรือด้วยเหตุผลจำเป็น แต่สิ่งที่อาจไม่ทันสังเกตเห็นคือ ภาพถ่ายบางภาพยังสะท้อนชนชั้น วรรณะ และระบบอำนาจนิยมไปด้วยในคราวเดียวกัน

 

“The Portrait of Siamese Family” คือนิทรรศการสื่อผสม ประกอบด้วยภาพถ่ายและภาพยนตร์ทดลอง โดย “ประพัทธ์ จิวะรังสรรค์” ที่นำภาพถ่ายเก่าต่างยุคสมัยและรูปแบบ มาสร้างสรรค์ผ่านการใช้เทคนิคต่างๆ ทั้งทางเคมี การคอลลาจ ไปจนถึงปัญญาประดิษฐ์ (AI) เพื่อสลายเส้นแบ่งทางชนชั้นที่ปรากฏในภาพถ่ายแต่ละใบ จนออกมาเป็นผลงานภาพถ่ายที่สถานะต่างๆ ในนั้นถูกพร่าเลือนหายไป 

เวลาบ่ายของวันธรรมดาวันหนึ่งที่เอส เอ ซี แกลเลอรี (SAC Gallery) กรุงเทพฯ เราชวนเจ้าของผลงานซึ่งกำลังจัดแสดงที่ NORITO Gallery กรุงลอนดอน สหราชอาณาจักร มาพูดคุยถึงนิทรรศการล่าสุดของเขา แรงบันดาลใจในการเกิดขึ้นของงานครั้งนี้ การทดลองเทคนิคต่างๆ ที่แปลกใหม่ ไปจนถึงความพิเศษของนิทรรศการเดี่ยวที่กลับมาจัดอีกครั้งในรอบเกือบ 6 ปี 

 

 

อำนาจในภาพถ่าย

 

“อำนาจของภาพถ่ายกับชนชั้นมันไปด้วยกัน” คือสิ่งที่ศิลปินสังเกตเห็นเมื่อครั้งยังเรียนระดับปริญญาโทด้านศิลปะที่ Royal College of Art ประเทศอังกฤษ ก่อนนำมาพัฒนาเป็นคอนเซปต์ผลงานครั้งนี้ ผ่านภาพถ่ายต่างยุคสมัย 2 ชุด

 

ชุดแรกคือ ภาพหมู่ของกลุ่มเจ้านายจากสยามที่ไปเรียนยังต่างประเทศเมื่อร้อยกว่าปีก่อน ซึ่งคงเคยผ่านตาใครหลายคนอยู่บ้าง กับภาพขาวดำที่เรียงแถวกันเป็นเอกลักษณ์ บ้างยืน บ้างนั่งเก้าอี้ และบ้างนั่งลงไปกับพื้น แม้ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกแต่ก็พอเดาได้ว่า คนในภาพจัดเรียงกันโดยลดหลั่นตามสถานะ

 

“ยุคแรกเมื่อร้อยกว่าปีก่อน เราจะสังเกตเห็นว่า การที่จะสามารถถ่ายรูปได้ ต้องไม่ใช่เป็นคนปกติ ต้องเป็นคนชนชั้นสูงขึ้นไป และการถ่ายรูปต้องเป็นการถ่ายรูปที่สำคัญจริงๆ จึงจะถ่าย ด้วยเทคนิค ด้วยฟิล์ม ที่ค่อนข้างหายาก จึงจำกัดเฉพาะคนกลุ่มหนึ่งที่สามารถมีประสบการณ์ในการถ่ายรูปได้” ประพัทธ์พูดถึงภาพชุดแรกที่เขานำมาใช้ทำงาน คือภาพหมู่ของสามัคคีสมาคม ในสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งเป็นชนชั้นสูงจากสยามที่เข้ามาเรียนในประเทศอังกฤษเป็นรุ่นแรกๆ เมื่อศตวรรษก่อน

 

ขณะที่ภาพอีกชุดหนึ่งคือภาพที่กดชัตเตอร์หลังจากชุดแรกเฉียดร้อยปี ในห้วงเวลาที่การถ่ายภาพเข้าถึงหมู่คนธรรมดาสามัญมากขึ้น พร้อมกับความอิสระไม่จำกัดโอกาสในการถ่ายภาพมากขึ้นตามไปด้วย ทว่ายังมีภาพกลุ่มหนึ่งที่รัฐยังคงไว้ซึ่งอำนาจในภาพถ่ายอยู่ นั่นคือรูปติดบัตรที่ใช้ในราชการต่างๆ 

 

“รัฐก็มีส่วนเกี่ยวข้องในการจำกัดการถ่ายรูป คือมีอำนาจของโฟโต้เหนือเราอีกที เช่นการที่เราจะไปถ่ายรูปติดบัตร เป็นข้าราชการ เป็นทหาร เป็นตำรวจ เราก็ยังถูกตีกรอบว่า ถ่ายรูปอะไรยังไงบ้าง”

 

ประพัทธ์เล่าต่อถึงภาพถ่ายชุดที่ 2 ที่นำมาใช้ทำงานครั้งนี้ว่า เขาได้ฟิล์มสี (Negative Film) มือสองจากร้านล้างอัดภาพในช่วง พ.ศ. 2523 - 2533 ที่ปิดกิจการไปแล้วนับพันภาพ จึงนำมาล้างสแกนใหม่ ก่อนเห็นว่า เครื่องแบบของคนในภาพ ไม่ว่าจะเป็นนายทหาร ตำรวจ ข้าราชการพลเรือน และพระสงฆ์ คืออีกสิ่งที่บ่งบอกสถานะทางสังคมเช่นกัน และเมื่อต้องประจันหน้ากับเลนส์กล้องแล้ว เขาเหล่านั้นต่างก็ถูกจำกัดอยู่ในฉากหลังสีพื้น เฟรมสี่เหลี่ยม พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกัน

 

“สิ่งที่เห็นชัดๆ คือเวลาถ่ายภาพ เราถูกจำกัดอยู่ในเฟรมเฟรมหนึ่ง ซึ่งเราไม่รู้เลยว่า นอกเฟรมเขามีตัวตนอะไรยังไง แต่เมื่ออยู่ในเฟรมก็เหมือนกันทุกคน คือทำหน้าตรง ห้ามยิ้ม บ่งบอกสถานะของตัวเองที่มีอยู่ตอนนั้นให้สูงที่สุด เช่น ทหาร-ตำรวจก็ติดยศ หรือแม้กระทั่งพระสงฆ์ก็มียศไม่ต่างจากคนทั่วไป รูปพระสงฆ์ที่ได้มาก็ถือตาลปัตรแตกต่างกัน”

 

กระทั่งมาถึงยุคปัจจุบัน เขาตั้งข้อสังเกตว่า เรื่องของภาพถ่ายไม่ได้ผูกขาดโดยใครอีกต่อไป ทุกคนสามารถหยิบกล้องจากโทรศัพท์มาถ่ายรูป เซลฟี หรือแคนดิด ได้ทุกเมื่อ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นวาระพิเศษ หรือต้องหาความหมายใดๆ จากภาพนั้น และพัฒนาถึงขั้นสามารถสร้างภาพจาก AI เพียงกรอกข้อมูลเท่านั้น 

 

“เราอาจจะถ่ายเล่นๆ ถ่ายอะไรที่เป็นนามธรรมก็ได้” ประพัทธ์เผย “อำนาจตรงนี้มันเริ่มกระจายให้กับทุกคนทุกอย่างแล้ว” 

 

 

ชนชั้นอันพร่าเลือน

 

วันนี้ขอบเขตของคำว่าศิลปินที่ถนัดในแต่ละสาขาถูกสลายไป ศิลปินหลายคนสนใจในศาสตร์และวิธีการสร้างผลงานที่หลากหลายและแตกต่าง เช่นกันกับประพัทธ์ ศิลปินสื่อผสมคนนี้ ที่พัฒนาวิธีการทำงานของเขาอยู่เสมอ 

ไม่ว่าจะเป็นงานเป่าแก้ว จิตรกรรม ภาพพิมพ์ ภาพถ่าย หรือภาพยนตร์ ความสนใจของประพัทธ์หมุนเวียนไปตลอด จึงไม่น่าแปลกใจนักที่งานครั้งนี้เขาหยิบใช้เทคนิคมากมายมาสรรสร้างผลงาน ซึ่งบางอย่างก็เป็นวิธีการที่เขาถนัดอยู่แล้ว อย่างการเล่นกับน้ำยาเคมีล้างฟิล์ม

 

“เราเอารูปที่สแกนแล้ว อัดออกมาเป็นภาพปัจจุบัน ก็มีทั้ง Negative และ Positive ไปแช่ในน้ำยา เราก็ดูทุกชั่วโมงว่าน้ำยาเคมีมันทำปฏิกิริยาเคมีกับใบหน้า กับเสื้อผ้า ไปถึงไหนแล้ว ต้องสังเกตตลอดว่าพอหรือยัง”

 

แต่เนื่องจากเป็นภาพถ่ายเก่า ทำให้ไม่รู้ถึงเบื้องหลังใดๆ ของคนในภาพเลย ไม่ว่าจะอุปนิสัยส่วนตัว หรือประวัติศาสตร์ ที่ศิลปินก็ไม่ได้ไปขุดคุ้ยลงลึกว่า รูปนั้นเขาถ่ายในปีอะไร และคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ไหม สิ่งที่เชื่อมโยงภาพถ่ายแต่ละภาพ หรือคนแต่ละคนเข้าด้วยกัน จึงเกิดจากสัญชาตญาณของศิลปิน ที่มองจากเครื่องแต่งกาย ท่าทาง และลักษณะ

 

“ต้องบอกว่า ที่ทำมา หลักใหญ่ใช้สัญชาตญาณเยอะมาก” เขาเล่าถึงการทำงานครั้งนี้

 

ผลลัพธ์คือภาพถ่ายบุคคลที่มีร่องรอยจากการทำปฏิกิริยาเคมี มากบ้างน้อยบ้าง จนพร่าเลือนไม่เห็นว่าเป็นใครหรือมีตำแหน่งแห่งที่อะไร ขณะที่ภาพอีกกลุ่มหนึ่งคือการนำภาพถ่ายมาทำคอลลาจ บางภาพตัดส่วนหน้าออกไปเป็นช่องๆ บางภาพตัดเป็นแนวยาว แล้วจึงนำมาซ้อนกันจนแทบสันนิษฐานถึงภาพดั้งเดิมไม่ได้

 

“เราจะไม่ได้เห็นใบหน้าของพวกเขาชัดเจน ใช้เทคนิคทางคอลลาจ ตัดแปะ เอาคน 10 คนมาผสมกันเป็นหน้าเดียว หรือการที่เอาเสื้อผ้าในหลายอาชีพมาผสมกันเป็นอาชีพเดียว มันก็จะสามารถลบเลือนความเป็นตัวตนของคนไป” คือความตั้งใจของประพัทธ์ในการสื่อสารผ่านผลงาน

 

 

การเปลี่ยนผ่านของภาพถ่าย

 

ผลงานที่จัดแสดงที่กรุงลอนดอนครั้งนี้ นอกจากภาพถ่ายแล้ว ยังมีภาพยนตร์แนวทดลองที่ชื่อว่า “Parasite Family” ซึ่งเกิดจากเทคนิคใหม่ที่เขาทดลองฝึกฝนในระหว่างช่วงโควิด-19 ระบาด อย่างการทำแอนิเมชัน ภาพเคลื่อนไหว และ AI 

 

“ช่วงโควิดเป็นช่วงที่ได้พัฒนาสกิลล์ การทำแอนิเมชันของตัวเอง เพราะว่าเราไม่เคยทำ ไม่เคยสนใจแอนิเมชัน หรือแม้กระทั่งเรียนรู้กระบวนการของ AI แต่พอช่วงโควิดก็มีเวลาว่าง ไม่ได้ไปไหนเพราะไปต่างประเทศไม่ได้ เราก็นั่งดูยูทูบ ฝึกสกิลล์การทำแอนิเมชันง่ายๆ อย่างตากะพริบ หรือเอาสต็อปโมชันมาต่อๆ กัน ให้เป็นภาพเคลื่อนไหว หรือการเอาภาพนิ่งมาใส่ในโปรแกรมเอไอให้มันแรนดอมไปเรื่อยๆ ซึ่งก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจดี”

 

Parasite Family เป็นการนำภาพที่ล้างจากฟิล์มมือสองมาจัดเรียงเป็นภาพยนตร์ ผู้คนในภาพมีการเคลื่อนไหวบางส่วนของร่างกาย ค่อยๆ เปลี่ยนภาพเรื่อยๆ เพื่อเล่นล้อกับยุคสมัยของพัฒนาการการถ่ายภาพ เข้ากับการเปลี่ยนแปลงสถานะ สลายตัวตน และเครื่องแต่งกายของบุคคลในภาพ ตั้งแต่ยุคแอนะlล็อกเปลี่ยนผ่านมาสู่ยุคดิจิทัล จนถึงสมัยปัจจุบันที่ AI เข้ามามีส่วนในการสร้างภาพมากขึ้น กระทั่งบุคลในภาพค่อยๆ กลายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถนิยามได้ว่าคืออะไร ซึ่งเกิดจากการตีความอย่างกระท่อนกระแท่นของระบบปัญญาประดิษฐ์

 

“สุดท้ายแล้วก็ใช้ AI แรนดอมหน้าทุกคน เริ่มเปลี่ยนจากคนปกติก็กลายเป็นมอนสเตอร์ จากมอนสเตอร์ก็กลายเป็นก้อนอะไรไม่รู้ จนสุดท้ายเป็นรูปร่างสถานะที่เราบ่งบอกไม่ได้ว่าคืออะไร”

 

ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ประพัทธ์พา Parasite Family ออกนอกฉายยังต่างประเทศ เพราะที่ผ่านมาผลงานนี้ได้ไปฉายยังเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเกือบ 20 เทศกาล และเข้าตากรรมการ คว้ารางวัลมา 2 เวที คือเทศกาลภาพยนตร์แอนด์อาร์เบอร์ ประเทศสหรัฐอเมริกา และรางวัล Nam June Paik ที่กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้

 

 

สลายสิ้นซึ่งตัวตน

 

ความพิเศษของ The Portrait of Siamese Family คือการกลับมาจัดนิทรรศการเดี่ยวอีกครั้ง นับจากครั้งล่าสุดเมื่อเกือบ 6 ปีที่แล้ว และยังเป็นนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกในแดนผู้ดีอังกฤษของประพัทธ์

 

ความน่าสนใจจึงอยู่ที่การนำเอาภาพจากคนอีกซีกโลกหนึ่งไปแสดงให้คนอีกซีกโลกหนึ่ง จะสามารถสื่อสารสิ่งที่ศิลปินคิดไปสู่ผู้ชมได้มากน้อยเพียงใด อดีตนักเรียนศิลปะในอังกฤษตอบทันทีว่า หากดูให้ดีจะพบว่างานครั้งนี้มีความสัมพันธ์กันหลายอย่าง นอกเหนือจากภาพหมู่ชนชั้นสูงที่ถ่ายในประเทศอังกฤษแล้ว ระบอบการปกครองของทั้งสองประเทศยังเหมือนกัน ซึ่งคงจะเชื่อมโยงกับสารที่เขาต้องการจะสื่อได้ไม่ยากนัก

 

“การเมืองการปกครองของไทยกับอังกฤษเหมือนกัน คือมีทั้งระบอบกษัตริย์ และประชาธิปไตยเหมือนกัน” ประพัทธ์อธิบาย “คนที่นั่นน่าจะเชื่อมโยงประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว และเราคิดว่ารูปถ่ายที่เป็นภาพหมู่ ถ้าเป็นฝั่งลอนดอนก็ต้องถ่ายนักเรียนพวกนี้เหมือนกัน ก็สามารถเทียบประวัติศาสตร์กันได้”

 

งานก่อนหน้านี้ของประพัทธ์มักเป็นแนวสารคดีที่บอกเล่าเรื่องเกี่ยวกับเรื่องแรงงานข้ามชาติ ชนชั้นแรงงานในหลายประเทศ เช่น เมียนมา ญี่ปุ่น สิงคโปร์ และเกาหลีใต้ หรือไม่ก็เป็นภาพถ่ายสีแปลกๆ ที่ใช้เทคนิคในการล้างอัดเข้ามาช่วยบ้างในบางครั้ง

 

“แต่งานล่าสุดไม่ได้ทำเป็นสารคดี ถือว่าเป็นงานทดลองที่ค่อยๆ สะสมมาตั้งแต่อดีต สมัยไปเรียนที่อังกฤษเมื่อปี 2009” ซึ่งเขายอมรับตามตรงว่า จริงๆ อยากแสดงงานชุดนี้มานานแล้ว เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสเสียที ประจวบกับที่ SAC Gallery และ NORITO Gallery ติดต่อมาพอดี เมื่อประวัติศาสตร์ร่วมของภาพชุดนี้แมตช์เข้ากับสถานที่จัดแสดงในต่างประเทศ นี่จึงเป็นโอกาสอันเหมาะที่นิทรรศการนี้เกิดขึ้น

 

สุดท้ายนี้ The Portrait of Siamese Family ไม่เพียงแต่สลายพรมแดนของชนชั้นในภาพถ่ายจนเลือนลางไม่ชัดเจนแล้ว อันที่จริงในระหว่างการทำงานศิลปินยังสลายเขตแดนของการทำงานของตัวเอง ด้วยการทดลองข้ามศาสตร์หรือต่างวัสดุ ใช้เทคนิคและวิธีการที่แปลกใหม่ อย่างงานคอลลาจเข้ากับงานทดลองเคมี และต่อยอดจากภาพถ่ายไปสู่การทำเป็นวิดีโอภาพเคลื่อนไหวได้อย่างน่าสนใจ 

 

“เราก็อยากรู้ว่า มันไปจบตรงไหนได้บ้าง

 

“เราก็ทดลองไปเรื่อยๆ มันบอกไม่ได้ว่าจะไปจบเมื่อไร” 

 

_____________

 

 

 Photography captures fleeting moments, preserving memories beyond their brief existence.

 

From analogue to digital, from bulky film cameras to compact mobile phones, from black and white to lifelike colour—the evolution of photography constantly marches forward.

 

Today, people take photographs for countless purposes. Photos emerge on every occasion, unrestricted by joy or sorrow, celebration or disappointment, or by necessity. What often goes unnoticed, however, is that some photographs simultaneously reflect class, caste, and systems of power.

 

"The Portrait of Siamese Family" is a mixed-media exhibition featuring photographs and experimental films by Prapat Jiwarangsan. He takes vintage photographs from various eras and styles, transforming them through different techniques—chemical processes, collage, and even artificial intelligence (AI)—to dissolve the class boundaries visible in each image. The result is photographic work where various social statuses have become beautifully blurred.

 

On an ordinary afternoon at SAC Gallery in Bangkok, we invited the artist, currently exhibiting at NORITO Gallery in London, UK, to discuss his latest exhibition, the inspiration behind this work, his experimentation with novel techniques, and the significance of his first solo exhibition in nearly six years.​​​​​​​​​​​​​​​​

 

 

Power in Photography

 

"The power of photography is intrinsically linked with social class," observed the artist during his master's degree in art at the Royal College of Art in England, before developing this concept into his current work through two sets of photographs from different eras.

 

The first set consists of group portraits of Siamese nobility who studied abroad more than a century ago—images that many may have glimpsed before. In these distinctive black and white photographs, subjects are arranged in rows, some standing, some seated in chairs, and others sitting on the floor. Though nothing explicitly indicates it, one can deduce that the people in these images are arranged according to their hierarchical status.

 

"Over a hundred years ago, we can observe that being photographed wasn't for ordinary people—it was reserved for the upper classes. Photography was only undertaken for truly significant occasions, using techniques and film that were quite rare. This limited the photographic experience to a select group of people," Jiwarangsan explains about the first set of images he worked with: group portraits of Samaggi Samagom (The Thai Students' Association in the UK) from King Rama V's era, depicting Siamese aristocrats who were among the first generation to study in England a century ago.

 

The second set of photographs was taken nearly a hundred years after the first, during a time when photography had become more accessible to common people, with greater freedom and opportunities to take pictures. However, there remained one category of images where the state maintained its power over photography: official ID photographs used for various government purposes.

 

"The state was still involved in restricting photography, exerting photographic authority over us. For instance, when taking ID photos for civil service, military, or police positions, we were still bound by specific guidelines about what and how to photograph."

 

Jiwarangsan continues about the second set of photographs used in this project: he acquired thousands of second-hand colour negatives from a photo processing shop that operated between 1980-1990 before closing down. After developing and scanning these, he noticed that the uniforms worn by the subjects—whether military officers, police, civil servants, or monks—were another indicator of social status. When facing the camera lens, these individuals were all confined within plain-coloured backgrounds and rectangular frames, striking identical poses.

 

"What's clearly visible is that when photographed, we're confined to a specific frame, and we have no idea who these people are outside that frame. But within it, everyone appears the same—facing forward, not smiling, displaying their highest possible status at that moment. Soldiers and police wear their ranks, and even monks have hierarchies no different from ordinary people. The monk photographs I acquired show them holding different types of ceremonial fans, indicating their status."

 

Coming to the present day, he observes that photography is no longer monopolised by anyone. Everyone can pick up a camera phone to take photos, selfies, or candid shots at any time, without needing a special occasion or seeking any particular meaning from the images. This has evolved to the point where images can now be created using AI with just a few inputs.

 

"We might take photos casually, capturing even abstract concepts," Jiwarangsan reveals. "This power has now been distributed to everyone and everything."​​​​​​​​​​​​​​​​

 

 

Fading Social Classes

 

Today, the boundaries that once defined artists by their specialties have dissolved. Many artists now explore diverse disciplines and methods of creation. This is true for Jiwarangsan, a mixed-media artist who continuously develops his approach.

 

Whether it's glassblowing, painting, printmaking, photography, or film, Jiwarangsan's interests constantly evolve. It's hardly surprising, then, that for this exhibition he has employed numerous techniques, some of which he has already mastered, such as experimenting with film development chemicals.

 

"We take the scanned images, print them as contemporary photographs—both negatives and positives—and soak them in chemicals. Every hour, we observe how the chemicals react with the faces and clothing, constantly monitoring whether the effect is sufficient."

 

Because these are old photographs, nothing is known about the backgrounds of the people depicted—neither their personal traits nor their histories. The artist hasn't delved deeply into when these photos were taken or whether the subjects are still alive. What connects each photograph, or each person, arises from the artist's instinct, based on their attire, posture, and characteristics.

 

"I must say, throughout this process, I've relied heavily on instinct," he explains about his approach to this work.

 

The result is a collection of portrait photographs bearing traces of chemical reactions, some more pronounced than others, blurring the identity and position of the subjects. Another group of images consists of collaged photographs—some with faces cut out in sections, others cut in long strips—layered together until the original images are barely recognisable.

 

"You won't see their faces clearly. I use collage techniques, cutting and pasting, combining ten people into a single face, or merging uniforms from various professions into one. This effectively erases individual identities," Jiwarangsan explains about his intention in communicating through his work.​​​​​​​​​​​​​​​​

 

 

The Evolution of Photography

 

Beyond photographs, this London exhibition also features an experimental film titled "Parasite Family," created using new techniques that Jiwarangsan practiced during the COVID-19 pandemic, such as animation, motion graphics, and AI.

 

"The pandemic period allowed me to develop my animation skills because I had never done animation before, never been interested in it, or even learned about AI processes. But during COVID, I had free time and couldn't travel abroad, so I watched YouTube tutorials and practiced simple animation techniques like blinking eyes or connecting stop-motion sequences to create movement. I also experimented with feeding still images into AI programs to generate random variations, which I found quite fascinating."

 

"Parasite Family" arranges images developed from second-hand film into a cinematic sequence. People in the pictures show partial body movements, gradually transforming from one image to another, playfully engaging with different eras of photographic development. This corresponds with the changing status, dissolution of identity, and clothing of the individuals portrayed—from the analogue era transitioning to the digital age, up to the present day where AI increasingly participates in image creation. Eventually, the people in the images gradually transform into something indefinable, resulting from the disjointed interpretations of artificial intelligence systems.

 

"Ultimately, we used AI to randomise everyone's faces, transforming normal people into monsters, then from monsters into some unknown mass, until finally becoming shapes and states that we cannot define."

 

This is not the first time Jiwarangsan has showcased "Parasite Family" internationally. The work has been screened at nearly 20 international film festivals and caught the judges' attention, winning awards at two events: the Ann Arbor Film Festival in the United States and the Nam June Paik Award in Seoul, South Korea.​​​​​​​​​​​​​​​​

 

 

The Dissolution of Identity

 

What makes "The Portrait of Siamese Family" special is that it marks Jiwarangsan's return to solo exhibitions after nearly six years, and it's his first solo exhibition in England.

 

The intrigue lies in bringing images from one side of the world to display for people on the other side, and how effectively the artist's thoughts can be communicated to the audience. The former art student in England responds immediately that, looking closely, this work has many interconnections. Beyond the group portraits of upper-class Siamese taken in England, the two countries share similar systems of governance, which likely makes it easier for viewers to connect with his intended message.

 

"The political systems of Thailand and England are similar, both having a monarchy alongside democracy," Jiwarangsan explains. "People there should be able to connect with the history from over a hundred years ago. We think that these group photographs, if taken in London, would have captured these students in the same way, allowing for historical comparison."

 

Jiwarangsan's previous works were often documentary-style, telling stories about migrant workers and the working class in various countries such as Myanmar, Japan, Singapore, and South Korea, or sometimes unusual colour photographs employing special development techniques.

 

"But this latest work isn't documentary. It's an experimental project that I've been gradually developing since my studies in England in 2009," he candidly admits that he's wanted to exhibit this collection for a long time but hadn't found the opportunity. When SAC Gallery and NORITO Gallery contacted him, and the shared history in these images matched well with the international exhibition venue, it created the perfect opportunity for this exhibition to materialise.

 

Ultimately, "The Portrait of Siamese Family" not only blurs the boundaries of social class in photographs, but during the creative process, the artist also dissolved the boundaries of his own work by experimenting across disciplines and materials, using innovative techniques and methods. He interestingly combines collage work with chemical experiments and extends photography into moving image video.

 

"I wanted to see where this could lead.

 

"I just keep experimenting, and it's impossible to say when it will end."​​​​​​​​​​​​​​​​

 

 

 

 

Discover more artworks here

For any additional questions or information, feel free to reach out 092-455-6294 (Natruja) or 092-669-2949 (Danish)