Exhibition Statement of 'BANANA GHOST'

(English is below)

 

นิทรรศการ BANANA GHOST สำรวจว่าประเทศไทยและภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มักถูกจินตนาการผ่านสายตาของคนนอกอย่างไร อีกทั้งสะท้อนว่าผู้คนท้องถิ่นต้องรับมือกับคลื่นนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลไม่สิ้นสุดสู่ชายหาด เมือง และจังหวัดที่อิ่มตัวไปด้วยการท่องเที่ยวอย่างไร ขณะเดียวกัน นิทรรศการยังชี้ให้เห็นถึงอคติที่ผู้คนท้องถิ่นเองมีต่อผู้มาเยือน ไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวหรือลูกจ้างแรงงานต่างถิ่น

 

จินตนาการและภาพฝังใจเหล่านี้หยั่งรากจากประสบการณ์ชีวิตของศิลปินผู้มีพื้นเพทั้งไทยและอังกฤษ พ่อของเธอทำงานด้านผู้ลี้ภัยและตีพิมพ์งานวิจัยเกี่ยวกับชาวม้ง ทำให้เธอเติบโตในเมืองชายแดนที่มีประวัติผู้ลี้ภัย ได้แก่ เชียงคำในสามเหลี่ยมทองคำ ภูเก็ต เวียงจันทน์ มาลาวี ฟิลิปปินส์ เนปาล อินโดนีเซีย ฝรั่งเศส และอีกหลายแห่ง การเคลื่อนย้ายระหว่างพื้นที่เหล่านี้ได้หล่อหลอมให้เธอมีความตระหนักอย่างลึกซึ้งต่อวิธีที่วัฒนธรรมถูกมองจากทั้ง “ภายใน” และ “ภายนอก” ซึ่งสะท้อนอยู่ในสายตาที่เฉียบคมและการสังเกตเชิงชั้นของ BANANA GHOST

 

ผลงานในนิทรรศการนี้หยิบแรงบันดาลใจจากวัฒนธรรมออนไลน์ร่วมสมัย ตั้งแต่มีมสัตว์ วิดีโอ TikTok ของนักท่องเที่ยวที่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสม ฟอรัม “passport bro” ไปจนถึงพาดหัวข่าวไทย ความหลากหลายนี้สะท้อนชีวิตที่ต้องเรียนรู้ภาษาใหม่และรับพฤติกรรมทางวัฒนธรรมที่ไม่คุ้นเคยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งไม่ใช่เพียงทักษะ แต่คือหนทางการอยู่รอด ชื่อผลงานหลายชิ้นดึงคำพูดจากต้นทางและนำมาตีความใหม่ ทั้งจากการเมืองเชิงวิเคราะห์อย่าง I’m Ok, Not Ok (จากพาดหัว มติชน เดือนมิถุนายน 2025 ว่าด้วยการเมืองไทย) ไปจนถึงความขี้เล่นอย่าง Me. Unbothered. Moisturised. In my lane, flourishing / ช่วงนี้ไม่ว่าง เป็นร่างทรง… กลม ซึ่งปรากฏในภาพวาดของหมูเด้ง ฮิปโปแคระขวัญใจสังคมออนไลน์ ชื่อเหล่านี้สะท้อนวิธีที่ผู้ชมส่วนใหญ่รับรู้และตีความเหตุการณ์ร่วมสมัย ปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรม และโลกใบกว้าง โดยเฉพาะการนำเสนอเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างโรแมนติไซส์เกินจริง

 

ภาษาแห่ง “แฟนตาซีเขตร้อน” ปรากฏอยู่ทั่วทั้ง BANANA GHOST และถูกยืดขยายจนบิดเบือนผ่านการทำซ้ำ ดุจเดียวกับธรรมชาติของมีมออนไลน์ เราพบ “passport bros” ที่ร่ำไห้กลางสวรรค์ ร่างกายถูกกักขังอยู่ในภูมิทัศน์เขตร้อนอันดุดัน แวดล้อมด้วยสีสันจัดจ้านและลวดลาย “ชาติพันธุ์” เคียงคู่การอ้างอิงถึงสัตว์ป่าไทย ทั้งเสือ มูเด้ง ฮิปโปแคระชื่อดัง และเหล่างูเลื้อย ขณะเดียวกัน หุ่นเอเลี่ยน “Alf” ก็ปรากฏตัวพร้อมแซนด์วิชแมว เป็นการพาดพิงถึงวัฒนธรรมมีมตะวันตกที่ความน่ารักบรรจบกับความไร้สาระ ความไร้สาระนี้ยิ่งทวีความหมายเมื่อทับซ้อนกับถ้อยคำของโดนัลด์ ทรัมป์ “พวกเอเลี่ยน มันกินแมว มันกินหมา” คำเหน็บแนมที่ฟังดูเล็กน้อยนี้กลับฟื้นภาพเหมารวมเก่าแก่ซึ่งโยงชุมชนผู้อพยพเข้ากับการบริโภคสัตว์เลี้ยง และในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองก็ปรากฏพาดหัวข่าวในสื่อไทยที่กล่าวหานักท่องเที่ยวในทำนองเดียวกัน ภาพเหล่านี้ร่วมกันก่อร่างเป็นกระจกเงาที่บิดเบือน เผยให้เห็นวิธีที่ทั้งตะวันตกและตะวันออกต่างสร้างความหวาดระแวงต่อวัฒนธรรมที่ไม่คุ้นเคย และผลักพวกเขาไปสู่ความเป็น “อื่น”

 

กระนั้นก็ตาม นิทรรศการนี้ไม่ได้มุ่งหมายเพื่อกล่าวโทษ หากแต่เพื่อวิเคราะห์กลไกของการฉายภาพจากทุกมุม ว่าความปรารถนาถูกผูกเข้ากับอุดมคติของสถานที่อย่างไร และอำนาจที่ไม่สมดุลเกิดขึ้นอย่างไร ไม่ว่าจะเป็นการอวดอ้างของ “crypto bros” นักเดินทาง หรือการได้เปรียบจากอัตราแลกเปลี่ยนที่เอื้อประโยชน์ ตลอดทั้งนิทรรศการ สีสันสดใสและโทนขี้เล่นระเบิดออกบนผลงาน ทำหน้าที่ดึงดูดสายตาแต่ในขณะเดียวกันก็กลบความจริงที่เข้มข้นของภูมิภาคที่เปราะบางต่อวิกฤตเศรษฐกิจและการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ สีสดจัดเหล่านี้สะท้อน “เลนส์เพ้อฝันสีชมพู” ที่ผู้มาเยือนจำนวนมากใช้มองภูมิภาคนี้ เสมือนเป็นสวนสนุกส่วนตัวสำหรับถ่ายภาพอินสตาแกรม ก่อนจากไปโดยไม่ซึมซับประวัติศาสตร์ที่ซ้อนทับ ความจริงปัจจุบัน หรือความซับซ้อนของผู้คน

 

ใน BANANA GHOST ตินตินยกกระจกสะท้อนต่อจินตนาการ ความย้อนแย้ง และแรงเสียดทานที่เกิดขึ้น ณ จุดที่ความปรารถนาจากโลกภายนอกปะทะกับความจริงของท้องถิ่น เผยให้เห็นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ตระหนักรู้ในตนเอง ซับซ้อน และถูกตีความใหม่อย่างไม่รู้จบ

---

 

 

The exhibition explores how Thailand and the wider Southeast Asian region are imagined through foreign eyes. It also looks at how locals navigate the constant tide of visitors to their tourism-saturated beaches, cities, and provinces. At the same time, it considers the preconceived notions locals hold towards visitors, whether they are tourists or migrant workers.

 

These pervasive fantasies are deeply informed by the artist’s lived experience as a person of Thai and English background. Her father’s work with refugees and his research for publications on the Hmong people meant she grew up in border towns with refugee histories, including Chiang Kham in Thailand’s Golden Triangle, Phuket, Vientiane, Malawi, the Philippines, Nepal, Indonesia, France, and more. Moving between these places, she developed a heightened awareness of how cultures are viewed from both within and without, a perspective that threads through the sharp, layered observations of BANANA GHOST.

 

The artworks in this exhibition are sourced from contemporary online culture and draw from a rich tapestry of animal memes, viral TikTok videos of tourists behaving badly, “passport bro” online forums, and Thai news headlines. She sees this eclecticism as a mirror of her upbringing, a life where adapting to new languages and adopting unfamiliar cultural gestures was not just second nature, but a means of survival. The titles of the works directly quote and recontextualise their sources, ranging from the pragmatic political observation of I’m Ok, Not Ok (taken from a June 2025 Matichon headline on Thailand’s current political climate) to the playful Me. Unbothered. Moisturised. In my lane, flourishing / ช่วงนี้ไม่ว่าง เป็นร่างทรง… กลม for a painting of internet sensation MooDeng, the Thai pygmy hippo. Together, these titles illuminate how most viewers engage with and interpret current events, cultural phenomena, and the broader world, particularly the overtly exoticised portrayals of Southeast Asia.

 

The language of tropical fantasy is manifest across BANANA GHOST. This vernacular is stretched and distorted through repetition, much like the viral nature of memes themselves. Here, we encounter “passport bros” weeping in paradise, subjects caught beneath the wrath of a tropical landscape, awash in the lush colours and “ethnic” patterns of the region, and populated with nods to Thai wildlife: tigers, the famed pygmy hippo MooDeng, and sinuous snakes. Elsewhere, the extraterrestrial puppet Alf clutches a cat sandwich, a sly nod to Western meme culture where cuteness collides with absurdity. Across the surface, this absurdity meets the charged words of Donald Trump: “The aliens, they’re eating cats, they’re eating the dogs.” What begins as a throwaway jibe revives a familiar stereotype about immigrant communities and the consumption of pets. Around this time, headlines appeared throughout Thai news accusing visitors to Thailand of the same heinous activity, creating a twisted mirror of how both the East and West manifest suspicions around unfamiliar cultures and the subhuman actions we assign to them through the process of othering.

 

At the same time, the exhibition is less about assigning blame than about dissecting the mechanics of projection from all sides: how desire latches onto an imagined ideal of place, and how power imbalances emerge, whether through the financial swagger of travelling “crypto bros” or the quiet leverage of favourable currency exchange rates. Throughout the exhibition, bright, playful colours burst across the works, their allure distracting from the serious realities at stake for a region among the most vulnerable to economic crisis and climate change. This vivid palette reflects the rose-tinted glasses through which many visitors see Southeast Asia, treating it as a personal Disneyland where one can snap the perfect Instagram shot before slipping away, never absorbing the region’s layered histories, present realities, and the complexities of its people.

 

In BANANA GHOST, Cooper holds a mirror to the fantasies, contradictions, and frictions that arise where global desire meets local reality, revealing a Southeast Asia that is as self-aware and layered as it is endlessly reimagined.