แผลเก่า / Old Wound: by Prateep Suthathongthai

Paintings are diverse, varying with eras and concepts; physically, painting in common knowledge is composed of layers of paint on the visible plane. No matter how the equipment, materials, or techniques change, the painting still needs a layer of paint on a two-dimensional surface. Even the body of knowledge or concepts will be an addition to the painting aesthetics, whether it is an illusion realism, depth simulation, or mechanism of storytelling in paintings. Intricate explanations have been devised to turn an image into a valuable art through the artist’s proficiency.

 

The “Old Wound” exhibition by Prateep Suthathongthai is another development of an artist who is interested in historical evidence through documents, publications, as well as telling stories. These are one of the key channels that allow us to access historical data. Direct copying of the painting signifies a different meaning than reproduction, especially when talking about “becoming” a work of art by transferring the physical object to another language system. Suthathongthai let the painting speak of its essential role as a medium by drawing things straight into pictures. As if his painting was a deliberation process, conveyed without prejudice or emotion or even showing signs of craftsmanship to suppress the “manifestation” of anything that is not involved in this simulation of the object.

 

Suthathongthai is not copied as a picture to a picture but instead copying the object to the image, translating historical objects into the form of paintings. Each trace communicates the antiquity of the object to the audience and what each defect appeared. If the process of drawing is to spend time staring, an elaborate reimagining of objects could also be called “revisited” with a different set of circumstantial understanding of time. Leaving a white border as the background of the painting indicates the intention to highlight those publications as physically visible. It was as if the image was a process of conveying the state of an object even more precisely than photography.

 

The paintings in this exhibition have become visible signs, clear and unmistakable. It can convey a message about the unseen. These newly copied objects are symbolic, possibly communicating to the audience with direction or without direction, from when publications are full of things perceived by the public and subjects of interest to the masses. Painting always conveys an essential such as the caption on the cover of the book. The viewer’s eye will be a significant “variable” that will help widen the wound. As aforementioned, if the physicality of painting is a layer of paint on a flat plane, it is even more interesting to think about how the objects we see as paintings are and how time interferes with the memories. “Old Wounds” may be evidence that does not provide a clear historical picture but hidden beneath is a story of expectation and curiosity that cannot resurface. We can only associate these paintings with fading memories or thoughts; however, this is perhaps the only and most obvious one in the history of this ridiculous country.

 

 

Hashtag: #SACPrateep

 

 

นิทรรศการ “แผลเก่า / Old Wound” โดย ประทีป สุธาทองไทย คืออีกพัฒนาการหนึ่งของศิลปินที่สนใจในหลักฐานทางประวัติศาสตร์ ผ่านเอกสาร สิ่งพิมพ์ รวมถึงการบอกเล่า สิ่งเหล่านี้เป็นช่องทางสำคัญหนึ่งที่ทำให้เราเข้าถึงข้อมูลในอดีต การคัดลอกด้วยจิตรกรรมอย่างตรงไปตรงมามีความหมายที่แตกต่างจากการผลิตซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อเรากำลังพูดถึงการทำให้ “กลาย” เป็นงานศิลปะ ด้วยการถ่ายทอดกายภาพของวัตถุไปสู่อีกระบบภาษาหนึ่ง ประทีปเลือกที่จะให้จิตรกรรมได้พูดถึงหน้าที่อันสำคัญในฐานะสื่อ ด้วยการวาดวัตถุให้กลายเป็นภาพอย่างตรงไปตรงมา ราวกับว่าการวาดภาพของเขาคือกระบวนการพิจารณา ถ่ายทอด โดยไร้อคติ ไร้อารมณ์ความรู้สึก หรือแม้กระทั่งการหลีกเลี่ยงที่จะแสดงให้เห็นรอยฝีมือ เพื่อกดทับการ “สำแดง” ของอะไรก็ตามที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการจำลองวัตถุในครั้งนี้