The Boundary of Solitude: By Vacharanont Sinvaravatn

In a distant territory, nature is set and depicted as an element of a nation embedded with social and political ideologies that define the existence of things through the borders of modern states. The blurred reality of the imaginary line that divides this boundary has created a robust nation-state discourse through processes of appropriation, control, and definition that separate him from us through the differences in political ideologies. Borders become a physical arrangement of relations between people and states which is still left with the remnants of the area's image of nature describing its beauty. Therefore, filled with impetus without words, unveiling a rift on the border of history that still connects the identities and places of people today through memories and stories in the historical context of the Cold War era.

Sinvaravatn was born and raised within the context of urban society. Even though it is a city in Suphan Buri Province, it is viewed differently and far from the understanding of being a city as an economic center like the Bangkok Metropolitan Area. Memories of the scenery in rural Thailand with personal memories of the artist converge on the conflicts in mainstream Thai history, inviting doubt about the work of 'Landscape' as an instrument of state to invent a 'memory' and a process that is not just an image, also creating specific definitions at the same time. ‘Countryside Before Memory’ (works in this series, divided into two parts, were exhibited together in a group exhibition in 2021, with the first part being revealed in ‘The Place of Memories’ exhibition at SAC Gallery and the second part in ‘Future Tense: Imagining the Unknown Future Contemplating the Cold War Past’ at the Jim Thompson Art Center). A sense of rural imagery is questioned throughout the series. Why and how that makes the scenery a tool for the state to pass on ideology and controversy over the meaning of space, especially the extent of the distance and the nature that means combining the way of the countryside through the eyes of the central state, it became a question that Sinvaravatn still skeptical, keep asking questions and paying attention.

“The Boundary of Solitude” exhibition revisits the landscape using landscape painting to understand the identity and place of Sinvaravatn at the crevice of memory, which is inconsistent with Thailand's contemporary political landscape. The artist confronts himself again through the landscape of a space that places itself on the borders far from the state's center—and mainstream history. Thus, Sinvaravatn's landscape paintings are reflections inseparable from contemporary historical contexts. It's not just about reading through the elements and their placement within the painting but the events and statements behind the image. The same is true for the sense of nation existence that transcends the physical embedded into the body of geography.

It is undeniable that the dynamics of politics in the Cold War era affected the policy of public utility development, and an economic development plan was formed, which plays an essential role in pioneering remote areas. At the same time, it is full of efforts by the state to transmit and propagate the ideology of the central state. With the struggle for political ideology, the scenery that used to be far away was visible. Familiar memory connects the past with which the self of the last generation exists in the present, and the complicated pinpoint of the history that is intertwined, piles up, hiding the past over the history embedded in the ideology of the state and the struggle for the memory in the distant boundary landscape.

In the first room, he placed himself in a mainstream historical site, leading Sinvaravatn to travel to remote areas and the border of the past tales, the red area around the Phu Phan Mountain Range. Landscape paintings that appear strange stand still and invite you to reflect on things surrounding them. It's not just the appearance of a natural landscape that stretches as far as the eye can see but also the history and the creation of nation-state boundaries through various operations. Stillness is embedded with ideological incompatibility. Concealed and hidden with words, it is equivalent to random throws, bushes, and landscapes that are never certain in memory. The image of lonely nature has become one of the tools of the state to realize the feeling and sense of the fictional nation of the community, where these relationships affect how we see ourselves in the present and relate to the past. Virtual images talk about memories and powers embedded in natural areas as a background inseparable from history.

Sinvaravatn transformed himself from curiosity towards the unlimited possibilities of unforeseen circumstances or from the event that causes the event not to appear. It is a complex relationship of self between space, place, movement, stillness, and landscape. In the second exhibition room, The artist confronts the conflict between history, memory, and natural space, leading into existence when he gazes at nature ahead. Accept and embrace the self that exists here and nowhere else. Distract himself from a landscape painting that seems to reflect the truth of the eyes to the fact that it is faithful to the image from memory, where experience, emotion, and imagination come together. Nature has become part of the experience, and the experience has become part of nature. 

The landscape painting of Vacharanont Sinvaravatn in “The Boundary of Solitude” exhibition is a painting of natural scenery in the red area around the Phu Phan Mountain range. But it is an experience or consciousness towards the body of knowledge; conversely, it is a vessel of memories that co-creates the artist's identity. Come to reveal or persuade to examine events that are not recorded or told beyond mainstream history rather than being a visual representation of the natural beauty the eye sees.

Returning to nature, not the longing for the lost beauty of rural areas images or an ideal way of life and society, created as a false dream to people by pressing poverty and economic isolation beneath as it is a popular norm in the aftermath of the 1997 financial crisis. But now, returning means understanding the loneliness of one's identity in the face of natural scenery amid the shoulders of history, memories, tales, and images that tie his existence to the overlapping past in the natural space. 

Therefore, the work of landscape paintings in this exhibition can be compared to a portrait that reflects the artist's identity. Who pays attention to the lost or has been lost? It's like a neglected wound. To identify the origin of an identity that cannot be alienated, unaware, and naively ignored by the silence which has become part of the recurring violence in the Thai political space. In a timeless atmosphere in a solitude landscape painting. Those areas are full of stories. This landscape may lay out the personal relationship between the individual and the history surrounding it. In the context of relations between alienated areas far beyond imagination, meanwhile, connected and familiar with the memory of the typical natural landscape.

ในอาณาบริเวณอันห่างไกล ธรรมชาติได้รับการจัดวางและถูกพรรณนาถึง ในฐานะองค์ประกอบของความเป็นชาติ แฝงฝังไปด้วยอุดมการณ์ทางสังคมและการเมือง ที่นิยามความมีตัวตนของสิ่งต่างๆ ผ่านพรมแดนของรัฐสมัยใหม่ การดำรงอยู่อันพร่าเลือนของเส้นสมมุติที่แบ่งเขตแดนนี้ ได้สร้างวาทกรรมความเป็นชาติอันเข้มข้นผ่านกระบวนการจัดสรร ควบคุม และนิยามความหมาย ที่แบ่งแยกความเป็นเขาออกจากเรา ด้วยความแตกต่างของอุดมการณ์ทางการเมือง พรมแดนกลายเป็นกายภาพของการจัดวางความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนและรัฐ ซึ่งยังคงไว้ด้วยตะกอนความทรงจำอันตกค้างหลงเหลืออยู่บนพื้นที่ ภาพของธรรมชาติที่พรรณนาเอาไว้ถึงความสวยงามของตัวมันเอง จึงเต็มไปด้วยแรงขับเน้นที่ไร้ถ้อยคำ เผยรอยแยกที่ปริแตกบนพรมแดนประวัติศาสตร์ ที่ยังคงเชื่อมโยงตัวตนและแห่งหนของผู้คนในปัจจุบัน ผ่านความทรงจำ เรื่องเล่า ในบริบททางประวัติศาสตร์ยุคสงครามเย็น

วัชรนนท์ เกิดและเติบโตภายในบริบทของสังคมเมือง ที่แม้จะเป็นตัวเมืองในจังหวัดสุพรรณบุรี แต่กลับถูกมองเป็นอื่นและห่างไกลจากความเข้าใจของความเป็นเมืองศูนย์กลางอย่างกรุงเทพมหานคร ภาพจำของทิวทัศน์ในชนบทไทย กับความทรงจำส่วนตัวของศิลปิน มาบรรจบพบกันบนความไม่ลงรอยในประวัติศาสตร์กระแสหลักของไทย ชวนให้กังขาถึงการทำงานของ ‘ภาพทิวทัศน์’ ในฐานะเครื่องมือแห่งรัฐ เพื่อประดิษฐ์สร้าง ‘ภาพจำ’ และกระบวนการสร้างที่ไม่ได้เป็นเพียงการสร้างภาพ แต่ยังหมายรวมไปถึงการสร้างคำนิยามบางประการไปพร้อมๆ กัน สำนึกของการสร้างภาพชนบทได้ถูกตั้งคำถามขึ้นผ่านผลงานในชุด ‘ชนบทก่อนความทรงจำ (Countryside Before Memory)’ (ผลงานชุดนี้แบ่งออกเป็น 2 ส่วน จัดแสดงร่วมในนิทรรศการกลุ่มระหว่างปี พ.ศ. 2564 โดยส่วนแรกจัดแสดงในนิทรรศการ The Place of Memories ที่ เอส เอ ซี แกลเลอรี และส่วนที่สองในนิทรรศการ Future Tense: Imagining the Unknown Future, Contemplating the Cold War Past ที่หอศิลป์บ้านจิม ทอมป์สัน) ด้วยเหตุใดและอย่างไร ถึงทำให้ภาพทิวทัศน์ได้เป็นเครื่องมือแห่งรัฐในการส่งต่ออุดมการณ์ และการช่วงชิงความหมายของพื้นที่ โดยเฉพาะขอบเขตของความห่างไกล และความเป็นธรรมชาติที่หมายรวมเอาวิถีความเป็นชนบทร่วมเข้าด้วยกัน กลายเป็นคำถามที่วัชรนนท์ยังคงตั้งคำถามและให้ความสนใจเรื่อยมา 

นิทรรศการ The Boundary of Solitude เป็นการหวนกลับไปพินิจความเป็นภาพทิวทัศน์ (landscape) ผ่านการใช้ภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ (landscape painting) เพื่อทำความเข้าใจตัวตนและแห่งหนของวัชรนนท์ ณ รอยแยกของความทรงจำ อันไม่ลงรอยกับภูมิทัศน์ทางการเมืองร่วมสมัยของไทย ศิลปินเผชิญหน้ากับตนเองอีกครั้งผ่านการจับจ้องไปยังภูมิทัศน์ของพื้นที่ที่จัดวางตนเองอยู่บนเขตแดนอันห่างไกลจากความเป็นศูนย์กลางของรัฐ และประวัติศาสตร์กระแสหลัก ทำให้ภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ของวัชรนนท์เป็นภาพสะท้อนซึ่งแยกไม่ขาดออกจากบริบททางประวัติศาสตร์ร่วมสมัย และไม่อาจเป็นเพียงการอ่านผ่านองค์ประกอบและการจัดวางภายในภาพ แต่เป็นเหตุการณ์และหมายเหตุเบื้องหลัง เช่นเดียวกันกับสำนึกของความเป็นชาติที่พ้นเกินออกจากกายภาพของร่างกายไปสู่องคาพยพของภูมิกายา 

ปฏิเสธไม่ได้ว่าพลวัตของการเมืองในยุคสงครามเย็น ส่งผลต่อนโยบาย การพัฒนาสาธารณูปโภค และเกิดแผนพัฒนาเศรษฐกิจขึ้น ซึ่งมีส่วนสำคัญต่อการบุกเบิกพื้นที่ห่างไกล ขณะเดียวกันยังเต็มไปด้วยความพยายามของรัฐในการถ่ายทอด ชวนเชื่อ และโฆษณาอุดมการณ์ของรัฐส่วนกลางไปพร้อมๆ กัน เพื่อช่วงชิงพื้นที่อุดมการณ์ทางการเมือง ภาพวิวทิวทัศน์ที่เคยไกลห่างได้ประจักษ์แก่สายตา ภาพจำอันคุ้นชิน เชื่อมต่ออดีตเข้ากับสภาวะที่ตัวตนของคนรุ่นหลังดำรงอยู่ในปัจจุบัน และเป็นหมุดหมายอันยุ่งเหยิงถึงอดีตที่เกี่ยวพัน พอกพูน ซ่อนทับอดีตซ้อนอดีต อันแฝงฝังไปด้วยอุดมการณ์แห่งรัฐและการต่อสู้เพื่อช่วงชิงพื้นที่ความทรงจำบนขอบเขตภูมิทัศน์อันห่างไกล 

ในห้องแรกการจัดวางตนเองบนพื้นที่ทางประวัติศาสตร์กระแสหลัก นำพาวัชรนนท์เดินทางออกไปยังพื้นที่ห่างไกลและชายแดนของเรื่องเล่าในอดีตพื้นที่สีแดงบริเวณเทือกเขาภูพาน ภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ที่ปรากฏกลายเป็นความแปลกแปร่งอันหยุดนิ่ง ชวนให้หวนคิดพิจารณาถึงสิ่งต่างๆ ที่รายล้อมอยู่รอบตัว ไม่ใช่เพียงการปรากฏแก่สายตาของทิวทัศน์ทางธรรมชาติที่กว้างไกลสุดขอบเขตทางสายตา แต่ยังเป็นประวัติศาสตร์และการสร้างเขตแดนรัฐชาติ ผ่านปฏิบัติการต่างๆ ความแน่นิ่งอันแฝงฝังไปด้วยความไม่ลงรอยของอุดมการณ์ทางความคิด ปกปิดและซ่อนเร้นด้วยถ้อยคำ เทียบเท่ากับสุมทุม พุ่มไม้ และทิวทัศน์ที่ไม่เคยเป็นภาพที่แน่ชัดในความทรงจำ ภาพของธรรมชาติอันโดดเดี่ยวได้กลายเป็นเครื่องมือหนึ่งของรัฐในกระบวนการสร้างชาติ ให้ตระหนักรู้ถึงความรู้สึกและสำนึกของความเป็นชาติในจินตนาการของชุมชน ที่ความสัมพันธ์เหล่านี้ส่งผลต่อการมองตัวตนของเราในปัจจุบัน กลับเกี่ยวพันกับอดีต ภาพเสมือนที่บอกเล่าถึงความทรงจำและอำนาจที่แฝงฝังอยู่ในพื้นที่ธรรมชาติ ในฐานะฉากหลัง ภูมิหลัง ที่ไม่สามารถแยกตัวออกจากประวัติศาสตร์ได้ 

ในพื้นที่จัดแสดงห้องที่สอง ศิลปินเผชิญหน้ากับความไม่ลงรอยระหว่างประวัติศาสตร์ ความทรงจำ และพื้นที่ธรรมชาติ นำพาศิลปินไปสู่การดำรงอยู่ ณ ห้วงขณะเวลาที่จับจ้องไปยังธรรมชาติเบื้องหน้า ยินยอมและน้อมรับถึงตัวตนที่ดำรงอยู่ตรงนี้และไม่ใช่ที่อื่นใด คลี่คลายตัวเองไปจากภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ที่ราวกับจะสะท้อนความจริงทางสายตา ไปสู่สัจจะ ที่ซื่อตรงต่อความเป็นภาพเขียนจากความทรงจำ ที่ประสบการณ์ ห้วงอารมณ์ และจินตนาการผนวกรวมเข้าด้วยกัน ธรรมชาติได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์ และประสบการณ์ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ที่ซึ่งวัชรนนท์กอปรร่างสร้างตัวตนขึ้นจากความสงสัยใคร่รู้ ที่มีต่อความเป็นไปได้อันไม่จำกัดของสภาวการณ์ที่ไม่ปรากฏ หรือจากเหตุที่ทำให้การณ์ไม่ปรากฏ เป็นความสัมพันธ์อันซับซ้อนของตัวตนซึ่งปรากฏอยู่ระหว่าง พื้นที่ สถานที่ ความเคลื่อนไหว ความแน่นิ่ง และภูมิทัศน์ 

ภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ของ วัชรนนท์ สินวราวัฒน์ ในนิทรรศการ The Boundary of Solitude จึงเป็นการนำภาพจิตรกรรมของทิวทัศน์ทางธรรมชาติในพื้นที่สีแดงแถบเทือกเขาภูพาน มาเผยให้เห็นหรือชวนให้พินิจ ถึงเหตุการณ์ที่ไม่ถูกบันทึกหรือบอกเล่าพ้นออกไปจากกรอบประวัติศาสตร์กระแสหลัก มากกว่าจะเป็นภาพนำเสนอความงดงามตามธรรมชาติที่ตาเห็น หากแต่เป็นประสบการณ์หรือสำนึกที่มีต่อองค์ความรู้ อีกนัยนึงเป็นดั่งร่างทรงของความทรงจำที่ร่วมก่อร่างสร้างตัวตนของศิลปินขึ้น 

การหวนกลับไปยังธรรมชาติ ไม่ใช่การโหยหาความสวยงามที่สูญหาย หรือวิถีชีวิตและสังคมในอุดมคติ ซึ่งครั้งหนึ่งภาพจำที่มีต่อชนบทได้สร้างภาพฝันให้กับผู้คน โดยกดทับความยากไร้และโดดเดี่ยวทางเศรษฐกิจไว้เบื้องหลัง ในช่วงหลังวิกฤตทางเศรษฐกิจ 2540 หากแต่เป็นการย้อนกลับไปทำความเข้าใจความโดดเดี่ยวของตัวตนที่เผชิญหน้ากับทิวทัศน์ทางธรรมชาติ ท่ามกลางการไหลบ่าของประวัติศาสตร์ ความทรงจำ คำบอกเล่า และภาพจำต่างๆ ที่ยึดโยงตัวตนของเขาเข้ากับอดีตที่ทับซ้อนกันในพื้นที่ธรรมชาติ การทำงานของภาพจิตรกรรมทิวทัศน์ในนิทรรศการครั้งนี้ จึงเปรียบได้กับภาพเหมือนสะท้อนตัวตนของศิลปิน ผู้ให้ความสนใจกับสิ่งที่สูญหาย หรือถูกทำให้สูญหาย คล้ายกับเป็นบาดแผลที่ถูกละเลย เพื่อระบุที่มาแห่งหนของตัวตนอันไม่สามารถแปลกแยก ไม่รับรู้ และเพิกเฉย ต่อความเงียบงันอย่างไร้เดียงสา อันกลายเป็นส่วนหนึ่งของความรุนแรงซ้ำซากในพื้นที่ทางการเมืองของไทย ในบรรยากาศที่เรียบนิ่งราวกับไร้ซึ่งกาลเวลา ในภาพจิตรกรรมทิวทัศน์เปล่าเปลี่ยว อาณาบริเวณเหล่านั้นกลับเต็มไปด้วยเรื่องเล่า ซึ่งอาจไม่ใช่อื่นใดนอกจากภูมิทัศน์ที่จัดวางความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างบุคคลกับประวัติศาสตร์ที่รายล้อม ในบริบทของความสัมพันธ์ระหว่างพื้นที่ที่แปลกแยก ไกลห่างเกินกว่าจินตนาการ ขณะเดียวกันกลับใกล้ชิด คุ้นชินด้วยภาพจำของภูมิทัศน์ทางธรรมชาติอันชินตา