(Brackets)

(English is below)

กิติก้อง ติลกวัฒโนทัย นำเสนอผลงานชุดใหม่ซึ่งเป็นผลลัพธ์จากการทดลองตลอดระยะเวลา 5 ปีที่ผ่านมา ภายใต้ชื่อชุด (Brackets) เป็นการผสมผสานระหว่างความรู้สึกในบทบาทความเป็นพ่อและความอยากรู้อยากเห็นในเชิงศิลปะที่เขาติดตัวไปในทุกย่างก้าวและทุกสิ่งที่เขาสร้างสรรค์ 

กิติก้องเฝ้าสังเกตลูกชายของเขาที่เติบโตและเรียนรู้ผ่านการเล่น และเริ่มนำวิธีคิดนี้มาใช้กับงานศิลปะของเขา

เขาได้รับแรงบันดาลใจจากของเล่นบล็อก เช่น เลโก้และเกมตัวต่อ กิติก้องมองภาพวาดของเขาเป็นองค์ประกอบที่สามารถมีอยู่เดี่ยวๆ หรือรวมกันได้อย่างอิสระกับภาพวาดอื่นๆ แต่ละชิ้นถูกสร้างขึ้นด้วยการปาดสีอะคริลิกกว่าร้อยชั้นที่มีความหนาและความเข้มข้นต่างกัน รวมถึงเคลือบแลกเกอร์ชั้นแล้วชั้นเล่า งานแต่ละชิ้นเป็นพื้นที่เชื่อมต่อระหว่างสองมิติและสามมิติ คล้ายกับความสนใจของ ลูซิโอ ฟอนตานา (Lucio Fontana) ในเรื่องพื้นที่และมิติของภาพวาด หรือความงามของช่องว่างในงานประติมากรรมของ บาร์บารา เฮปเวิร์ธ (Barbara Hepworth) ซึ่งมองว่าพื้นที่ว่างรอบๆ และระหว่างภาพวาดของเขาเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่ที่ถูกครอบครองโดยความคิดของเรา

บางครั้ง ลำพังการสื่อสารด้วยคำพูด อาจไม่เพียงพอจะถ่ายทอดความคิดและความสนใจของเรา การสื่อสารที่ไม่ใช้คำพูดมักให้ความลึกและความละเอียดที่มากกว่า เช่นเดียวกัน บางครั้งความเงียบหรือการละไว้ก็อาจกลายเป็นกุญแจสำคัญของข้อความ และสิ่งที่อยู่ในวงเล็บอาจกลายเป็นสาระสำคัญ (Brackets) จึงเปิดพื้นที่ให้ผู้ชมได้สำรวจวิธีการใหม่ๆ ในการสื่อสารกับงานศิลปะของกิติก้อง และเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับสิ่งที่มองไม่เห็น

นิทรรศการนี้ยังเชิญชวนศิลปินจากหลากหลายสาขามาร่วมงานกับกิติก้อง โดยงานของกลุ่ม tomorrow.lab จะเปิดโอกาสให้ผู้ชมได้มีปฏิสัมพันธ์กับผลงานของกิติก้องผ่านระบบจับการเคลื่อนไหว ส่วน วสุ วรรลยางกูร Movement-based Performance Artist ก็ได้รับเชิญให้เพิ่มความสนุกสนานและการมีส่วนร่วมของผู้ชมเข้าไปด้วย นอกจากนี้ ริชาร์ด รีฟลีย์ โปรแกรมเมอร์ ยังได้รับเชิญให้สำรวจการเชื่อมโยงระหว่างศิลปะและปัญญาประดิษฐ์ผ่านการใช้ ChatGPT เพื่อเปิดมุมมองใหม่ๆ ในการสื่อสารและบรรยายศิลปะผ่านมุมมองที่หลากหลาย ผ่านการร่วมงานเช่นนี้ กิติก้องได้สะท้อนถึงธรรมชาติอันลื่นไหลของผลงาน และการพัฒนาของการสร้างสรรค์ที่เริ่มข้ามศาสตร์มากขึ้นเรื่อยๆ

__________

Kitikong Tilokwattanotai introduces his new body of work, which is a culmination of his experiments over the past 5 years, in this series titled, (Brackets). Bringing together his fatherly intuition and his artistic curiosity which he carries with him in whatever he does, Tilokwattanotai observes his son as he grows and learns through playing, and begins to approach his art in similar ways. 

Loosely inspired by play blocks such as Legos and Tetris, Tilokwattanotai sees his paintings as elements that may exist alone or in free combination with other paintings. Each piece, done through painting hundreds of layers of acrylic paint of varying consistency and layers of lacquer coating, offers a transitional space between the two-dimensions and the three-dimensions. Similar to Lucio Fontana’s intrigue in the space and dimensions of a painting; or Barbara Hepworth’s beauty in the negative space of her sculptures, Tilokwattanotai sees the empty space around and in between his paintings as part of the occupied space by our thoughts. 

Sometimes when we communicate, the spoken words alone may not be sufficient to convey our thoughts and intrigues; instead, non-verbal communications sometimes can offer a greater depth and nuance. Much the same, sometimes silence or omission can become key to the message, and what is inside the brackets becomes the core information. (Brackets) offers a playground for the audience to explore new ways to communicate with Tilokwattanotai’s paintings and navigate the relationship with the invisible. 

This exhibition also invites artists from other disciplines to collaborate with Tilokwattanotai. tomorrow.lab work welcomes the audience to interact with Tilokwattanotai’s works through motion-captured dance movements, while Wasu Wanrayangkoon, a movement-based performance artist, is invited to introduce elements of playfulness and interactivity through audience participation. Richard Reaveley, a programmer, is also invited to explore the intersection between art and AI through the use of chatGPT to broaden the way we communicate, and the way we describe art through various points of view. Through these collaborations, Tilokwattanotai highlights the fluid nature of his works, and the development of his practice that is becoming more and more multi-disciplinary.