If only it is seen, thus, from afar

(English is below)

“If only it is seen, thus, from afar” นิทรรศการนี้เป็นดั่งบทกวีอาลัยอันลึกซึ้งและการสำรวจที่กล้าหาญล้ำสมัย การจัดแสดงผลงานศิลปินรุ่นใหม่ผู้มีความหลากหลายทางเพศจากเมียนมาเป็นครั้งแรก ด้วยการอำนวยการของภัณฑารักษ์ ซิด กอง เส็ท ลิน และ โพธิสัตวา LGBTQ+ แกลเลอรี นิทรรศการนี้รวบรวมศิลปินชาวเมียนมาร์แปดคน ได้แก่ ซิกกี้ เล, ซิน ฮู, สวอนนี่, ร็อกซี่ โอวัน, นา โทราห์, มีน ชิด ปาย, เท็ต อ่อง ลวิน และ จอ มีน เท็ต ซึ่งปัจจุบันอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ และเชียงใหม่ 

นิทรรศการนี้ถ่ายทอดห้วงอารมณ์อันละเอียดอ่อนและปั่นป่วนของผู้คนที่จากบ้านเกิดมา ไม่ว่าจะด้วยแรงดึงดูดของความรัก แรงผลักดันจากการทำงาน หรือความจำเป็นในการเอาชีวิตรอด และความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งและความรู้สึกแปลกแยกในเมืองต่างแดนอย่างกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นเมืองเพื่อนบ้านของพวกเขา

นิทรรศการนี้จัดแสดงในเมืองที่ทั้งสะท้อนภาพและแปลกหน้าต่อบ้านเกิดของพวกเขา งานศิลปะของพวกเขาสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดอันเงียบงันของจิตวิญญาณที่ติดอยู่ระหว่างบ้านและเส้นขอบฟ้า แสดงออกผ่านสื่อที่ผูกพันกับห้วงเวลา ภาพเคลื่อนไหว ภาพถ่าย ประติมากรรม และศิลปะการแสดง ศิลปินส่วนใหญ่ยังเป็นหน้าใหม่ในโลกศิลปะร่วมสมัย เสียงของพวกเขาสดใหม่แต่กังวานก้อง แม้หลายคนได้สร้างความสำเร็จในบทบาทบรรณาธิการแฟชั่นและแคมเปญต่างๆ ทำให้การปรากฏตัวของพวกเขาในครั้งนี้เป็นเรื่องของสัญชาตญาณมากกว่าความเป็นมืออาชีพ

ชื่อนิทรรศการ ดุจดั่งถ้อยคำที่กระซิบซ้ำ เสียงสะท้อนอันแผ่วเบาแห่งความโหยหา ชวนให้เราจ้องมองด้วยสายตาที่ลังเลระหว่างความสนิทใกล้ชิดและระยะห่าง สะท้อนถึงงานเขียน “Sun and Steel” ของยูกิโอะ มิชิมะ ที่นักรบผู้เปรียบประดุจนกฟีนิกซ์สลักแกะความเป็นนิรันดร์จากความเปราะบางของชีวิต และเพลง “Cool With You” ของวง NewJeans ที่ความรักเบ่งบานเพียงชั่วครู่ท่ามกลางห้วงรักอันเปี่ยมล้น ทั้งสองสิ่งนี้ หนึ่งคืองานวรรณกรรมที่แสดงให้เห็นถึงศิลปะและความตายอันศักดิ์สิทธิ์ อีกหนึ่งคือผลงานร่วมสมัยจากวงการเค-ป๊อปที่มีเสน่ห์ชวนหลงใหล ผสานกันเพื่อกำหนดกรอบให้กับความคิดของศิลปินเกี่ยวกับความถาวรและความชั่วคราว ความโดดเดี่ยวและการเชื่อมโยง เป็นรากฐานให้กับเรื่องราวความหลากหลายทางเพศแบบเมียนมาของพวกเขา 

ปลดเปลื้องจากข้อจำกัดแบบดั้งเดิม นิทรรศการนี้โอบรับสื่อที่ลื่นไหล ผสานกับความสะเทือนใจที่ทุกศิลปินร่วมแบ่งปัน ผลงาน “This life was given to me” ของ นา โทราห์ เป็นงานประติมากรรมและวิดีโอที่จำลองพิธีกรรมการกำเนิดตนเอง ประติมากรรมลำตัวไร้เพศและรูปทรงคล้ายหน้ากากสื่อถึงความสมดุลและจิตวิญญาณ พร้อมด้วยการเพนต์ร่างกายเพื่อการแสดง และการถอดหน้ากากที่เป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลง ความหลงใหลของเธอในการผสานเสียงธรรมชาติก้องกังวานราวเสียงเรียกอันน่าขนลุกในวิดีโอการเกิดใหม่ที่สะเทือนอารมณ์ เชื่อมโยงแก่นความรู้สึกของนิทรรศการไว้ด้วยกัน

ในขณะที่ชุดภาพถ่ายของ ซิกกี้ เล ผสานความเป็นส่วนหนึ่งในโลกปัจจุบันเข้ากับจินตนาการถึงบ้านใหม่ของผู้พลัดถิ่น เปลี่ยนการจากลาให้กลายเป็นบทสนทนา เป็นการติดตามความรู้สึกที่กำลังก่อร่าง ใกล้ชิด เต็มไปด้วยบรรยากาศ และเงียบงันแต่ยังคงความมั่นคง คู่ขนานกันนั้น

ประติมากรรมหนังยางเย็บของ ซิน ฮู สำรวจความสัมพันธ์ที่หล่อหลอมอัตลักษณ์ของเขา สร้างสมดุลระหว่างพลังความเป็นหญิงและความเป็นชายผ่านความผูกพันกับพ่อแม่ คู่ชีวิต และครอบครัว

ผลงาน “A Body On Repeat” ของ สวอนนี่ เป็นวิดีโอการแสดงที่นำรำพม่าโบราณมาตีความใหม่เพื่อสำรวจการดิ้นรนอันเป็นวงจรของอัตลักษณ์คนข้ามเพศ ต่อต้านแรงกดดันที่ต้องแสดงตามบรรทัดฐานสังคมแบบสองขั้ว ผลงานนี้มีรากฐานจากประสบการณ์วัยเด็กของสวอนนี่กับการรำแบบพม่า ยามที่การเคลื่อนไหวกลายเป็นที่พักพิงชั่วคราวแต่กลับถูกเยาะเย้ย งานนี้เรียกคืนลีลาท่าทางเหล่านั้น ผ่านการร้อยเรียงท่ารำที่ปลุกความทรงจำและการต่อต้าน การแสดงของสวอนนี่สะท้อนความขัดแย้งระหว่างตัวตนและความคาดหวัง เฉลิมฉลองกระบวนการอันซับซ้อนและไม่หยุดนิ่งของการค้นพบตัวเอง

งานศิลปะจัดวางตัวอักษรของ มีน ชิด ปาย ชักชวนให้ผู้ชมมีส่วนร่วมกับเรื่องราวจากการเดินทางของเขาระหว่าง พ.ศ. 2564 - 2568 ซึ่งได้รับอิทธิพลจากการพลัดถิ่นเพราะวิกฤตการเมืองในเมียนมาและการย้ายมาประเทศไทยใน พ.ศ. 2564 ผลงานอันละเอียดอ่อน นุ่มนวล แต่แฝงพลังเงียบของเขา บันทึกการเดินทางไปพร้อมกับเผยแพร่วรรณกรรมเควียร์ที่ยังขาดการนำเสนอในภูมิภาคของเขา ในช่วงเวลาเดียวกัน จอ มิน เตท ซึ่งใช้ชีวิตระหว่างเชียงใหม่และกรุงเทพฯ นำเสนองานศิลปะจัดวางที่เหมือนบทสวดภาวนา ถ่ายทอดเรื่องราวอันกล้าหาญ การแสวงหาไออุ่นชั่วคราว ความใกล้ชิด และความโหยหาในดินแดนพลัดถิ่น ภาพถ่ายจากชุดผลงาน “Petal of Being” ของ ร็อกซี่ โอวัน บันทึกการเปลี่ยนแปลงอันลึกซึ้ง การสร้างอัตลักษณ์ใหม่ขณะที่เธอนำทางตนเองผ่านสภาพแวดล้อมใหม่ท่ามกลางทั้งความสำเร็จและความท้าทาย

สุดท้าย “Super 8mm Demon” ของ เท็ต อ่อง ลวิน เผชิญหน้ากับบาดแผลส่วนตัว สะท้อนภาระทางจิตใจจากการดำรงอยู่ในโลกกระแสหลักที่เต็มไปด้วยความเรียกร้อง ผ่านภาพถ่ายทอดความทุกข์และการใคร่ครวญอย่างเปิดเผยและจริงใจ ผลงานนี้สำรวจวิธีที่การทำซ้ำแปรเปลี่ยนเป็นการแสดง เป็นวงจรของการย้อนกลับไปและปรับเปลี่ยนความเจ็บปวดในอดีต ด้วยการปลดปล่อย “ปีศาจ” แห่งประสบการณ์ที่ค้างคาใจ ชวนตั้งคำถามว่าศิลปะเองสามารถเป็นการให้ใช่หรือไม่ เพื่อเผยความเปราะบางและการปลดปล่อยอารมณ์ที่ค้างคาใจ

กรุงเทพฯ เปรียบเสมือนทางแยกระหว่างการเลือกและโชคชะตา ทำให้ความรู้สึกของการเป็นบ้านชั่วคราวของพวกเขาชัดเจนยิ่งขึ้น นำไปสู่คำถามสำคัญว่า มิตรภาพสร้างความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งได้จริงหรือ? อัตลักษณ์สามารถยึดโยงตัวตนที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาได้หรือไม่? ผลงานทุกชิ้น ตั้งแต่เศษขนมปังที่ถูกกวาดจนถึงประตูที่ไม่ได้ล็อก ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของการเริ่มต้นใหม่ เป็นบทเพลงแห่งการอยู่รอด เมื่อศิลปินชาวเมียนมาหลายคนมาอยู่ในกรุงเทพฯ เมืองที่ทั้งคล้ายและแตกต่างจากย่างกุ้งบ้านเกิด 

นิทรรศการนี้จึงบันทึกความขัดแย้งระหว่างความคุ้นเคยและความห่างเหิน “If only it is seen, thus, from afar” เชิญชวนให้คุณหยุดชั่วครู่ในห้วงความคิดนี้ ที่ซึ่งดวงวิญญาณพี่น้องโอบอุ้มบ้านที่บาดเจ็บ และการเต้นรำอันเปราะบางของจิตวิญญาณปรากฏให้เห็น จากระยะไกล

If only it is seen, thus, from afar is a poignant elegy and a radical exploration—the first queer Myanmar exhibition of emerging artists. Curated by Sid Kaung Sett Lin and Bodhisattva LGBTQ+ Gallery, it gathers eight Myanmar artists—Zicky Le, Sin Hu, Swannie, Roxy Owan, Na Torah, Min Chit Paing, Htet Aung Lwyn, and Kyaw Min Htet currently based in Bangkok and Chiang Mai, this exhibition captures the tender, turbulent emotional currents of those who have left their homeland—whether lured by love, driven by work, or compelled by survival—and the complex interplay of belonging and alienation in a foreign city like the neighbouring Bangkok.

Set in a city both mirror and stranger to their hometown, their art pulses with the quiet ache of souls caught between home and horizon, expressed through time-based media, moving images, photography, sculpture, and performance. Most of these artists are new to the contemporary art world, their voices fresh yet resonant, though many have already achieved success in fashion editorials and campaigns, marking their emergence here as instinctive rather than professional.

The title, a whispered refrain, a soft echo of longing, calls for a gaze that lingers between intimacy and distance, echoing Yukio Mishima’s Sun and Steel, where a warrior-phoenix carves eternity from frailty, and NewJeans’ Cool With You, where Eros blooms fleetingly in love’s deluge. These artifacts, one a literary evidence to art and ritual death, the other a contemporary K-pop diptych of mythic allure, entwine to frame the artists’ meditations on permanence and transience, solitude and connection, grounding their queer Myanmar narratives.

Free from traditional constraints, the exhibition embraces fluid mediums, entwined with sentimental resonance shared among all the artists. Na Torah’s This life was given to me, a sculptural and video work, enacts a ritual of self-birth. A genderless torso and mask-like sculpture embody balance and soul, with performative bodypainting and mask removal symbolizing transformation. Her obsession on combining organic sounds resonates as a haunting call in a visceral video of renewal, binding the exhibition’s emotional core.

Whereas, Zicky Le’s photography series layers a contemporary belonging and with a diasporic reimagining of home, turning departure into dialogue– tracing a sensibility in formation—intimate, atmospheric, and quietly persistent. Along with that,  Sin Hu’s sewed latex-skin sculptures explore relationships that shape his identity, balancing feminine and masculine energies through connections with parents, partners, and family.

Swannie’s A Body On Repeat, a performance video, reclaims Burmese traditional dance to explore trans identity’s cyclical struggles, rejecting the pressure to perform for binary societal standards. Rooted in Swannie’s childhood experience of Burmese traditional dance—where movement was a fleeting refuge met with humiliation—this work reclaims those early steps. Through choreographed sequences that recall memory and defiance, Swannie’s performance embodies the tension between self and expectation, celebrating the messy, ever-evolving process of becoming.

Min Chit Paing’s text-based installation invites interaction with stories from his 2021–2025 journeys, shaped by displacement from Myanmar’s political crisis and his 2024 arrival in Thailand. His subtle, soft yet quietly powerful pieces, documenting a journey while amplifying underrepresented queer literature in his region. Based in between Chiang Mai and Bangkok during the same period, Kyaw Min Htet’s mantra-like installation performs a bold narrative, seeking temporary warmth, intimacy and longing in diaspora. Roxy Owan’s photographs from her ongoing Petal of Being series capture a profound transformation, forging a new identity as she navigates her new environment with both triumphs and challenges.

Lastly, Htet Aung Lwyn’s Super 8mm Demon confronts his personal trauma, reflecting the psychological toll of navigating a mainstream world full of demands. Through a raw, honest depiction of suffering and reflection, the work explores how repetition becomes performative, a process of revisiting and revising past pain. By unleashing the "demon" of these unresolved experiences, the piece questions whether art itself becomes an act of giving—an offering of vulnerability and catharsis.

Bangkok, a crossroads of choice and fate, amplifies their ephemeral home, posing questions: Can friendships forge a sense of belonging? Can identity anchor a shifting self? Each work, from swept crumbs to unlocked doors, is a fragment of rebirth, a hymn to survival. As many Myanmar artists find themselves in Bangkok—a city at once a mirror and a stranger to their native Yangon—the exhibition captures the duality of familiarity and distance. If only it is seen, thus, from afar invites you to pause in this reverie, where kindred spirits cradle a wounded home, and the soul’s fragile dance unfolds, seen, thus, from afar.